Ramiz Salkić, potpredsjednik bh. entiteta Republike Srpske, preživio je strahote rata u Bratuncu 1992. godine. U svojoj knjizi „Genocidna namjera – Bratunac 1992“ detaljno opisuje događaje koji su prethodili napadu na njegovo selo Hranču, kao i mučenja i zločine koje je preživio. Imao je 18 godina kada je započeo napad na njegovo selo, a svjedočio je strašnim zločinima počinjenim nad njegovim najbližim članovima obitelji, rodbinom, komšijama i poznanicima.
Dana 9. maja 1992. godine, dok su on i njegova braća Ahmet i Hamdija bili zarobljeni i odvedeni prema Bratuncu, prolazeći pored kuće Mušana, Ramiz je ugledao tijelo svog ubijenog oca Hameda. Otac je ležao na leđima, a na njegovom vunenom džemperu bili su tragovi krvi. Pokušao je prići, ali su ga spriječili ljudi iz njegove grupe. Otac je nosio sako s oznakom “obezbjeđenje”, jer je radio kao portir u lokalnoj firmi.
Nakon toga, odvedeni su u školu „Vuk Karadžić“ u Bratuncu, koja je služila kao logor za Bošnjake. Na ulazu u dvorište škole, Ramiz je vidio tijela ubijenih ljudi, a u fiskulturnoj sali svjedočio mučenju i ubijanju zarobljenika. Jedan od zarobljenika bio je premlaćen do smrti, a Ramiz je bio udaren u lijevo oko, što mu je ostavilo trajne zdravstvene posljedice.
Njegov brat Ahmet, star 28 godina, ubrzo je ubijen nakon što je ušao u salu. Brat Hamdija bio je pretučen metalnom cijevi, a Ramiz je nemoćno gledao. Među mučiteljima su prepoznao i svog školskog druga. Neki od čuvara logora bili su bivši kolege iz bratunačkih firmi.
Nakon što su im saopćili da će biti razmijenjeni, prebačeni su u kamione s ceradama ispod kojih se teško disalo. Prolazili su kroz nepoznate puteve, a Ramiz je kroz malu otvorenu ceradu vidio kapiju s velikom petokrakom, pretpostavljajući da je to neka kasarna. Kasnije su ih odvezli na Pale, gdje su bili prepoznati od strane bivših komšija.
Nakon što su prebačeni u Visoko, gdje su ih mještani dočekali kao najrođenije, Ramiz je saznao da je razmjena omogućena nakon zarobljavanja visokih srpskih oficira i vojnika od strane branitelja Sarajeva. Za njihovu slobodu, srpska komanda pristala je na puštanje zarobljenika iz škole u Bratuncu.
Ramiz je nakon toga boravio kod porodice Hasiba Ašćelića u Visokom, gdje je ostao do polovine 1993. godine, kada se prebacio za Tuzlu, gdje su mu bili majka i mlađi brat. Dobrotu i pažnju te porodice, kao i naroda iz Visokog, nikada ne može zaboraviti.
Njegov brat Hamdija, nakon razmjene, odlučio je sa grupom Bratunčana krenuti prema Sarajevu. Došli su do Ahatovića, gdje su, prilikom napada srpske vojske, zarobljeni i odvedeni u logor nedaleko od Ilijaša. U tom logoru je Hamdija ubijen. Njegovi posmrtni ostaci pronađeni su u masovnoj grobnici na području Ilijaša, a identifikovani su u avgustu prošle godine. Bit će ukopani u šehidskom mezarju Veljaci, zajedno s posmrtnim ostacima oca Hameda i brata Ahmeta.
Ramiz ističe da je među žrtvama bilo i šestomjesečne bebe i njene majke. Takve tvrdnje su korištene kao opravdanje za zločine koje su počinitelji činili, govoreći da su te osobe “ubijale Srbe u Bratuncu”. Ramiz se pita koja količina zla mora postojati u čovjeku da bi na takav način mučio i ubijao nevine ljude.
Zločine nad Bošnjacima Bratunca počinili su, mahom, domaći pripadnici srpskog naroda, ali i mnogobrojni pripadnici navodnih paravojnih jedinica, ustvari jedinica koje su bile pod direktnom kontrolom SDB-a Srbije i JNA. Svaki logoraš znao je ko ga je od lokalne policije uhapsio i odveo u logor. Neki su otišli u penziju, a da nisu odgovarali za zločine koje su počinili, a neki su, opet, nastavili obavljati policijsku službu.
Danas, više od tri decenije nakon tih stravičnih događaja, Ramiz Salkić ne prestaje govoriti o istini koju je preživio. Njegova priča nije samo svjedočanstvo o ličnoj tragediji i boli, već i važan podsjetnik na zločine koji ne smiju biti zaboravljeni. Svojim javnim istupima i prisustvom na komemoracijama, on pokušava sačuvati sjećanje na nevine žrtve i boriti se protiv historijskog revizionizma koji prijeti da zamagli istinu. Kao neko ko je preživio genocid, Ramiz jasno poručuje da će dok god bude živ, svjedočiti o onome što je vidio, doživio i preživio, kako bi nove generacije znale šta se zaista dogodilo i nikada ne dozvolile da se takvi zločini ponove.
