On nikada u svom životu nije klanjao dva rekata namaza. Rođen i odrastao u Egiptu, stalno je slušao kako ezan i ikamet odliježu ulicama, pozivajući vjernike na namaz, ali on nikada nije dobrovoljno prihvatio poziv. U ovo je uključeno i odbijanje da klanja u mesdžidu na prvom spratu stambene zgrade u kojoj je živio. Prolazio je pored njega danima i noćima, na putu do posla, na putu ka lokalnom nargila kafiću gdje bi provodio sate, zatim na putu kući do supruge i djece, samo da bi izvršavao rutinu zanemarujući svoje namaze i tako svakog narednog dana.
Onda, jednog petka iznenada mu je sinula sasvim nova ideja. „Zašto ne bih danas pokušao klanjati džuma-namaz. Samo da vidim kako je? Samo ću probati“, mislio je on. Kasno je stigao u mesdžid kad je hatib već držao hutbu. Dok je tražio mjesto da sjedne čuo je riječi hatiba: „Poslanik, s.a.v.s., nam je rekao:
كلمتان خفيفتان على اللسان ، ثقيلتان في الميزان، حبيبتان إلى الرحمن: سبحان الله وبحمده، سبحان الله العظيم
“Dvije riječi su lahke na jeziku, teške na mizanu (vagi) i drage Milostivom: Subhanallahi ve bi hamdihi subhanallahi-l-azim (Slavljen neka je Allah i Njemu hvala, slavljen neka je Allah Silni)”. (Buhari)
Čovjek, zaokupljen time što je tek ušao i tražeći mjesto da sjedne, čuo je samo pojedine hatibove riječi. Sjeo je, zbunjen, neprekidno je premetao u glavi pojedine riječi koje je čuo. ‘Kelimetan … habibetan,,, ila Rahman… Subhanallahi ve bi hamdih, Subhanallah il-azim” (Uzvišen je Allah i Njemu hvala pripada; Uzvišen je Allah, Moćni). Obuzet ovim riječima koje je čuo u prolazu nije se mogao koncentrisati na ostatak hutbe, trudeći se da shvati šta bi te riječi mogle značiti.
Nakon namaza, prišao je hatibu. „Da li je istina sve ono što ste danas rekli na hutbi?“, upitao je.
Iznenađen, hatib odgovori: „Vrlo malo sam govorio na današnjoj hutbi. Na šta konkretno misliš?“
Čovjek mu odgovori: „Rekao si ove riječi… kelimetan habibetan ila Rahman….Subhanallahi ve bi hamdih subhanaAllahi-l-azim.
Hatib se nasmiješi kao znak priznavanja. „Da, to su riječi iz hadisa od Istinitog, s.a.v.s.. On nam je rekao:
كلمتان خفيفتان على اللسان ، ثقيلتان في الميزان، حبيبتان إلى الرحمن: سبحان الله وبحمده، سبحان الله العظيم
“Dvije riječi su lahke na jeziku, teške na mizanu (vagi) i drage Milostivom: Subhanallahi ve bi hamdihi subhanallahi-l-azim (Slavljen neka je Allah i Njemu hvala, slavljen neka je Allah Silni)”. (Buhari)
Ustao je, pobijeđen, pun straha, omamljen. Riječi su mu prodrle u srce i obuhvatile cijelu njegovu dušu. Osvojen, on je nastavio da u sebi neprekidno ponavlja hadis Poslanika, s.a.v.s.:
كلمتان خفيفتان على اللسان ، ثقيلتان في الميزان، حبيبتان إلى الرحمن: سبحان الله وبحمده، سبحان الله العظيم
“Dvije riječi su lahke na jeziku, teške na mizanu (vagi) i drage Milostivom: Subhanallahi ve bi hamdihi subhanallahi-l-azim (Slavljen neka je Allah i Njemu hvala, slavljen neka je Allah Silni)”. (Buhari)
Izašao je iz mesdžida u transu i otišao svojoj kući. Nakon ulaska, okupio je svoju ženu i djecu. „Jeste li čuli“, počeo je da im priča, „riječi koje nam je Poslanik, s.a.v.s., rekao:
كلمتان خفيفتان على اللسان ، ثقيلتان في الميزان، حبيبتان إلى الرحمن: سبحان الله وبحمده، سبحان الله العظيم
“Dvije riječi su lahke na jeziku, teške na mizanu (vagi) i drage Milostivom: Subhanallahi ve bi hamdihi subhanallahi-l-azim (Slavljen neka je Allah i Njemu hvala, slavljen neka je Allah Silni)”. (Buhari)
Od tog trenutka, on se promijenio. Iz kuće je odlazio na posao, s posla bi išao pravo u mesdžid, a iz mesdžida bi odmah odlazio kući supruzi i djeci. Sve to dok bi mu dvije riječi pokretale usne i vlažile jezik: Subhan rahmetullahi ve bihamdi, Subhan Allah il-azim.
Uskoro njegovi prijatelji iz nargila kafića su primijetili da ne dolazi, tako da su jednog dana došli u njegov stan. „Gdje si ti?“, upitali su ga. „Već duže vremena nisi s nama pušio nargilu“.
Lijep, sjetan izgled poprimilo je njegovo lice. „Zar niste čuli?“, odgovorio je svojoj staroj raji iz kafića. „Poslanik, s.a.v.s., nam je rekao:
كلمتان خفيفتان على اللسان ، ثقيلتان في الميزان، حبيبتان إلى الرحمن: سبحان الله وبحمده، سبحان الله العظيم
“Dvije riječi su lahke na jeziku, teške na mizanu (vagi) i drage Milostivom: Subhanallahi ve bi hamdihi subhanallahi-l-azim (Slavljen neka je Allah i Njemu hvala, slavljen neka je Allah Silni)”. (Buhari)
I tako on provodi dane; podsjećajući porodicu, prijatelje, one u mesdžidu i one koji prolaze ulicom riječima koje Allah voli, riječima koje se teške na mizanu, lagane na jeziku. Subhanallahi ve bi hamdihi, subhanAllahi-l-azim.
Čovjek se promijenio od osobe koja nikada nije klanjala, osobe koja je malo vremena provodila sa porodicom, osobe koja je posjećivala kuću nagrile umjesto Allahove kuće u osobu koja čezne za Allahom, s.v.t., čije oči su suze ispunile, čiji jezik, srce i dušu su raplamsale riječi:
كلمتان خفيفتان على اللسان ، ثقيلتان في الميزان، حبيبتان إلى الرحمن: سبحان الله وبحمده، سبحان الله العظيم
“Dvije riječi su lahke na jeziku, teške na mizanu (vagi) i drage Milostivom: Subhanallahi ve bi hamdihi subhanallahi-l-azim (Slavljen neka je Allah i Njemu hvala, slavljen neka je Allah Silni)”. (Buhari)
Uskoro se razbolio. To se dogodilo samo nekoliko mjeseci otkako je otišao u mesdžid, otkako je prvi put čuo riječi voljenog Poslanika, s.a.v.s., od hatiba tokom džuma-namaza. On je zamolio sina da ode do mesdžida i da u upravi mesdžida zamoli da ga posjeti baš taj hatib dok je bolestan.
Kada su hatibu prenijeli on se odmah sjetio čovjeka i požurio je do njegovog stana. Nakon što je ušao unutra, vidio ga je kako spava na krevetu, doktora kako sjedi pored njega. Hatib je sjeo na podnožje kreveta i čekao da se čovjek probudi. Konačno, čovjek se uskomešao i primijetio je u podnožju kreveta hatiba koji mu je prenio voljene, plemenite riječi Poslanika, s.a.v.s.,
Čovjek je pogledao u hatiba, a onda ga upitao: „Jesi li čuo? Poslanik, s.a.v.s., nam je rekao:
كلمتان خفيفتان على اللسان ، ثقيلتان في الميزان، حبيبتان إلى الرحمن: سبحان الله وبحمده، سبحان الله العظيم
“Dvije riječi su lahke na jeziku, teške na mizanu (vagi) i drage Milostivom: Subhanallahi ve bi hamdihi subhanallahi-l-azim (Slavljen neka je Allah i Njemu hvala, slavljen neka je Allah Silni)”. (Buhari)
Uz te riječi je i preselio.
Hatib iz ove priče je moj učitelj arapskoga jezika. Moj učitelj arapskoga ispričao mi je ovu priču podvlačeći da to nije priča iz knjiga o prošlosti, da to nije priča namijenjena da trgne srca, već je to istinita priča o čovjeku koji je bio potpuno udaljen od Allaha, s.v.t., ali kome se Allah,s.v.s, približio ulaskom u mesdžid, i onaj koga je Allah, s.v.s., počastio da čuje riječi Poslanika, s.a.v.s., u vrijeme i na način koji su potpuno utjecali na njegovu dušu i završetak života.
Moj učitelj mi je rekao: „Poslanik, s.a.v.s., je rekao: ‘Prenesite od mene, pa makar jedan ajet’“. (Buhari)
Nikad ne znamo koja riječ ili čin, učinjen sa iskrenim nijetom, može utjecati na život neke druge osobe i da se ta osoba vrati Allahu, s.v.t.
Prestanimo osuđivati ljude; prestanimo odvraćati ljude od džamije jer ‘mi’ smatramo njihovu odjeću, duksericu, modne dodatke ili jezik nečim ‘nepodobnim’ za Allahovu kuću. Zastanimo pretpostavljajući da oni nikada neće biti upućeni na ‘naš pravi put’ (budući da smo toliko pravedni, mi smo sami sebe uputili, zar ne?) i stoga oslobodimo se teških riječi ili pogleda neodobravanja. Možda oni za koje ‘mi’ mislimo da su daleko od Allaha, s.v.t., će Onaj Koji upućuje učiniti časnijim i voljenijim.
Budimo prvi koje će približavati Allahu voljenim riječima – Subhanallahi ve bihamdih, subhanAllahi-l-azim, i neka naša srdačnost, iskrenost i osmijeh budu sredstva koja će pomoći nama samima i drugim da se vratimo Allahu, s.v.t., – uz Njegovu snagu i milost-primjenjujući divne riječi Allaha, s.v.t., i Njegovog Poslanika, s.a.v.s., kroz djela i govor. Mi nikada ne znamo koje malo, sićušno djelo, može biti uputa nama i drugima, i moguće sredstvo ulaska u Džennet firdevs ‘ala bi gajri hisab – najviši stepen Dženneta, bez polaganja računa.
Da Allah, s.v.t., nagradi dušu ovog čovjeka. SubhanAllah – da je umro poput bilo koje osobe kojoj je poznata obveznost namaza i da je lijeno prkosio namazu, mi nikad ne bismo čuli njegovu priču – bio bi samo još jedna osoba koja je umrla u tamo nekoj zemlji, osoba za čije postojanje nikad ne bismo ni znali.
Ali možda zbog njegovog pokajanja i njegovog iskrenog vraćanja Allahu, s.v.t., Allah nas je počastio da ga poznajemo- tako da će se njegova djela nastaviti a on biti nagrađen čak i dok je u mezaru, svaki put kada neko od nas, zbog priče o njemu, širom svijeta, sjeti se da kaže: Subhan rahmetullahi ve bihamdi, subhan Allah il-azim.
Šta ćete vi uraditi-iskreno-da Allah, s.v.t., počasti ljude da se promijene zbog vas, čak i nakon što umrete?
Napisala: Merjem Amirebrahimi
Prijevod i izvor: IslamBosna.ba
